Ondanks wat persoonlijke weerstand heb ik besloten op mijn eigen gezin te fotograferen. We hebben wel wat moeilijke tijden meegemaakt en ik zou ons niet beschrijven als een hecht gezin. Mijn zus en ik hebben allebei het huis vroeg verlaten en we zien elkaar regelmatig maar niet vaak. Ik heb iemand gevraagd om de foto's te maken aangezien ik zelf onderdeel ben. De instructie was om foto's te nemen van een afstand, omdat ik denk dat afstandelijkheid wel een thema is in onze verhouding. Ik wilde dat er meestal een object voor ons stond, of via een reflectie, of via een doorkijkje.

Ik heb de gebruikelijke activiteiten gedaan met mijn moeder en zusje om een realistisch beeld te schetsen. Ik was bang dat de foto's droog en melancholisch zouden worden, maar omdat er die dag meer dan 600 foto's genomen zijn kwam ik tussen de niet-geposeerde foto's toch wel wat gematigde vriendschappelijkheid tegen. Deze foto's laat ik hier zien in combinatie met enkele beelden van het huis zelf om het beeld compleet te maken.