1. Column: Nederlandse propaganda

Persoonlijk sta ik vrij naïef tegenover de Nederlandse overheid. Al helemaal in de context van volksgezondheid en de coronacrisis. Hoe kan deze overheid mij willen vergiftigen? De moeder van het volk die me vrijwel gratis laat studeren, bloemen plant in de achterstandswijk naast mijn kamer, subsidies uitdeelt voor oneindig veel maatschappelijke kunst.

Met deze gedachte wilde ik me achteloos, zonder substantiële research, gerust laten vaccineren. Ik liep vrolijk door de rij naar de priklocatie, maar toen zag ik iets dat me voor het eerst wantrouwig maakte: een poster van een breed lachende burger die trots haar blote arm uitsteekt.

Is het niet ongelofelijk ironisch dat ik pas wantrouwig werd na het zien van dit beeld dat juist bedoeld was om me gerust te stellen over de veiligheid van het vaccin?

Ik ben opgegroeid met het idee dat propaganda een fenomeen is uit de twintigste eeuw, iets dat wij in de westerse wereld niet meer lusten. 

Niets is minder waar. Deze meme van Garfield met confronterende tekst ben ik meerdere malen op het internet tegengekomen. Ik denk dat het sprekend is voor hoe mijn generatie vergeet dat we nog steeds worden gemanipuleerd door overheid-gesponsorde reclame. Waarom zou dit plaatje anders zo aanspreken?

Ik geloof nog steeds dat de overheid de coronacrisis tegemoet is gekomen met goede bedoelingen, maar dit soort onzin is niet meer nodig in 2022. Ik las het onderstaande artikel in de Volkskrant, en ondanks het verwaarloosbaar lage aantal was er een stem in mijn hoofd die zei: “Potverdorie, zouden ze ons toch als proefkonijnen hebben gebruikt?” Deze gedachte had misschien voorkomen kunnen worden als ik die poster nooit had gezien.

Stop in godsnaam met deze beeldtaal. De mensheid is hier overheen gegroeid.